Het plan was toch dat er geen plan was?

Het plan was toch dat er geen plan was…

Nou dat heb ik geweten! Het beetje plan dat zich zo stiekem aan toch gevormd had kon met de komst van het corona virus direct weer de prullenbak in. Niet naar Frankrijk voor deze eerste reismaand en alle lente en zomer festivals worden een voor een afgelast. En mijn plan om elke maand een blog te schrijven voor jullie liep ook wat vertraging op. Want jeetje, wat een ommezwaai ineens voor iedereen! Het duurde dus even voordat ik wist wat me te doen stond met dit reisplan, zo in deze bizarre tijd.

Dus mijn excuses dat het er nu pas weer van komt om een aflevering te schrijven. Want Corona of niet, de reis is nog steeds aan de gang en nu ook echt fysiek gestart. Het eerste idee om naar Frankrijk te gaan en daar als workaway-er aan de slag te gaan was natuurlijk van de baan. Maar toch voelde ik dat ik ondanks dat wel met Betsy en Mimi op pad moest gaan. Dan maar in Nederland. 

Na een kleine 3 maanden bij mijn lieve ouders gelogeerd te mogen hebben was het dan toch echt tijd. Niet zonder enig schuldgevoel overigens. We moeten immers allemaal zoveel mogelijk binnen blijven en ons best doen om verdere verspreiding te voorkomen. En toch voelde ik zó duidelijk dat ik nu echt letterlijk op reis moest, met enige voorzichtigheid en 1,5 meter afstand in acht genomen uiteraard.

Want hoe lief het ook is van mijn ouders dat ik bij ze mocht blijven en hoe dankbaar ik daar ook voor ben, ik heb mijn huis verkocht om een hele essentiële reden en dat was niet om weer thuis bij mijn ouders te gaan wonen….

Na alweer ruim 2 jaar  thuis te hebben gezeten met depressie en burn-out klachten, voor de 2e keer in mijn leven, moet ik iets radicaal anders gaan doen wil ik daar écht en langdurig uit komen. En zo is het camperidee uiteindelijk ook ontstaan. Als een zelfbedachte en zelf voorgeschreven behandeling voor heling. Met behulp van het reguliere zorg systeem blijkt het voor mij namelijk niet of niet voldoende te werken om langdurig gezond en stabiel te blijven. Dus dan maar zelf het heft in handen nemen dacht ik zo. Ik vind het leven namelijk te mooi om het in een grijze waas aan me voorbij te laten gaan.  

Ik heb mijn schuldgevoel dan ook maar ingepakt en meegenomen en op 29 maart zijn Mimi en ik officieel in Betsy de camper gaan wonen en weggereden richting een andere horizon. 

Betsy had nog even wat opstart problemen. Haar energielevel was niet optimaal. Met andere woorden, ze wilde niet meer starten en een nieuwe accu was duidelijk nodig. En ze had nog 2 lamme achterpootjes waardoor rijden ook lastig werd. Gelukkig heb ik een hele lieve en vooral super handige vader en samen hebben we haar weer gefixt. Zo konden we die zondag alsnog met frisse moed van start. 

Eerlijkheidshalve had ik niet gedacht dat het zo eng zou voelen om alles in te laden, Mimi op te pakken en gewoon weg te rijden, het onbekende in. Waar begin ik in godsnaam aan, zeker in deze rare tijd?!  Dus om het onszelf iets minder moeilijk te maken voor de eerste stop, had ik toch maar veilig een camping in Dwingeloo geboekt voor de eerste 3 nachten. Deze was gelukkig nog open voor camper volk met eigen voorzieningen. Want al het sanitair is natuurlijk gesloten vanwege corona. 

Wat een rust zeg daar! De hele camping was verlaten en stil. Alleen Mimi en ik en het ooienvaarspaar dat precies voor mijn plekje een nestpaal had. Wat een cadeautje om in alle rust naar die grote mooie vogels te kunnen kijken. En het was ook heel fijn om de eerste nachten het veilige gevoel van de camping te ervaren.  

Daarna door naar de 1e gratis camperplek. Ik had een plek aan het Paterswoldsemeer in Groningen gevonden, op de app campercontact, met de hoop dat het wat zou zijn. Wist ik veel dat ik volgens de mensen daar direct de mooiste gratis plek van Nederland te pakken had, haha! Mijn reisinstinct werkt dus wel zo lijkt het. Mijn angst om ergens aan te komen waar het eng en leeg zou zijn was duidelijk ongegrond. Want wat een fijne en inspirerende mensen ben ik tot nu toe al tegengekomen zeg! Daar en op de andere plekjes waar ik aanbeland ben de afgelopen weken. Het blijkt dat er veel meer mensen in een camper of busje wonen dan ik van tevoren bedacht had. Ieder met zijn of haar eigen verhaal, en vol compassie en tips voor de mijne. Een bemoedigend begin van dit avontuur dus en hartverwarmend. 

Het voelt dan ook alsof ik voor nu hier moet zijn. Niet in het mediterrane Frankrijk, maar gewoon hier in Noordoost Nederland. Kamperen bij vriendelijke boeren, inspirerende mensen ontmoeten en vooral genieten van de geweldige natuur hier.  

Terwijl ik deze blog aan het schrijven ben, voor het trappetje van Betsy zittend met de deur open, springt Mimi net moedig uit de camper om het plekje in Emmen waar we gister aangekomen zijn te onderzoeken. Hij vindt het allemaal nog best spannend en verbergt zich nog veel op zijn kattenbak. Zeker als we net ergens nieuw zijn aangekomen. (die bak maak ik uiteraard een keertje extra schoon per dag, want dat vind ik toch niet zo’n fris idee). Maar nu, na ruim 2 weken komt mijn moedige help op pootjes steeds vaker van zijn veilige plekje af en ligt dan heerlijk op een van de zonnige plekjes in de camper, steekt zijn neus even buiten de deur of doet dapper een paar stapjes buiten Betsy. Om dat heel vlug weer terug te schieten, de veiligheid in. 

En ik wen zelf ook steeds meer aan deze nieuwe manier van leven. Het gaat me eigenlijk verassend goed af. Ondanks het lichte isolement waar ik wel bang voor was, maar wat me eigenlijk alleen maar rust en ruimte oplevert tot nu toe. En het feit dat ik niet even een lunchroom binnen kan schieten voor gratis wifi en voorál om mijn grote boodschap te doen, en ik dus genoodzaakt ben vaker de camper wc te moet legen dan me lief is, neem ik voor lief. 

Ik kom tot rust hier in de natuur. Mijn lichaam vaart wel bij het gezonde eten, waarvoor ik nu de rust voel om te eten, nu alle prikkels een beetje wegvallen. En ik land meer in mijn lijf. Natuurlijk blijft de onzekerheid of deze eigenhandige manier van helen nu echt gaat werken bestaan. En voel ik me nog vaak schuldig over het feit dat ik dit doe en dat ik niet echt productief ben, naar de maatschappelijke maatstaf gemeten. Maar dat zal nog wel even tijd nodig hebben om uit mijn systeem weg te sijpelen. Hopelijk komt er dan ruimte voor de inzichten, energie en motivatie die ik zoek. 

Het plan is dus nog steeds dat er geen plan is.

Ik zie dus nu al vooruitgang voor mezelf en Mimi en dat maakt mij op dit moment heel blij. En daar gaat het uiteindelijk allemaal om toch? Leven in het moment

Ik wens iedereen een veilige en gezonde tijd toe. 

Stay safe.

♡ Kirsten & Mimi