Wanneer ga je weg, waar ga je heen en hoe ga je je geld verdienen?

O wat leuk en stoer!
Wanneer ga je weg, waar ga je heen en hoe ga je je geld verdienen?  

Dat is de eerste reactie en dat zijn de eerste vragen die binnen 5 seconden op me afgevuurd worden, elke keer als ik iemand vertel wat mijn plan is voor dit jaar. Het “Wat leuk en stoer” gedeelte daar word ik natuurlijk wel blij van. Maar die 3 gehekelde vragen elke keer weer. Daar gaan de haren in mijn nek toch wel een beetje van trillen zo langzamerhand. Natuurlijk snap ik die vragen wel, maar ik weet er geen antwoord op. Althans, nog niet volledig.

De eerste 20 keer dat deze vragen gesteld werden voelde ze als kritiek, of zelfs een aanval, omdat ik niet wist wat ik moest antwoorden. Dat maakte me onzeker en gaf me te denken dat ik dat toch wel moest weten, want ze worden toch niet voor niks elke keer gesteld. Wat ben ik nu eigenlijk aan het doen? En komt het allemaal wel goed als ik niet heel snel antwoord heb op deze vragen? Wanneer, waar en hoe, nu meteen! 

Later kon ik het wel zien als gewoon belangstelling en oprechte interesse, of zelfs wat lichte bezorgdheid van de mensen in mijn omgeving. En dat deed me het volgende afvragen. 

Ik ga deze reis maken, juist om los te komen van zekerheid, een voorbedacht plan en in de pas lopen. Ik hoop daarmee de nodige ruimte te creëren voor nieuwe energie, belevingen en inspiratie. Maar iets daarin is niet natuurlijk in ons systeem. Ik bedoel daarmee het menselijk systeem om te overleven. We willen weten waar de dreiging vandaan komt. En we willen eerst duidelijk alles in kaart hebben en zeker weten dat alles goed gaat, voordat we ons kunnen ontspannen. 

Eigenlijk heel logisch dus dat mensen telkens met deze 3 vragen om de hoek kwamen. Ik ging me beseffen dat dit niets met mij te maken had maar met de vraagsteller zelf en zijn of haar natuurlijke hang naar veiligheid, controle en overzicht. Dat inzicht gaf me mijn rust weer een beetje terug. 

Dat wil niet zeggen dat de afgelopen weken nou zo makkelijk gingen. Mijn systeem is van nature uiteraard ook op overleven ingesteld en mijn hoofd heeft nog steeds de sterke neiging om in angst en onzekerheid te schieten. Het liefst zo vaak mogelijk. Dat is dus het tegengestelde van wat ik mezelf gun in dit avontuur. Want natuurlijk wil ik die stoere vrije ziel zijn die daar allemaal geen last van heeft en lekker blij rondfladdert. Niet gestoord door dat stomme biologisch ingebouwde overlevingsmechanisme. Dat is zo voor anderen, maar geldt niet voor mij. Haha! Ja, alsof ik daar echt zo gemakkelijk onderuit kom. Nee, helaas moet ik tot de conclusie komen dat ik dat ook gewoon heb. Geen superkrachten voor mij op dit gebied jammer genoeg. 

Maar de bewustwording dat het zo werkt helpt me wel en ik kan daar wel gerichte acties tegenover zetten. Daarom heb ik besloten het wat makkelijker te maken voor mezelf. 

Als eerste ben ik gestopt met het proberen voor anderen bevredigende antwoorden te verzinnen op die 3 gevreesde vragen. Mijn standaard antwoord nu is, “Het plan is dat er geen plan is”. Daarmee zijn alle vragen wat mij betreft direct beantwoord. Of de ander daar wat mee kan, dat is niet aan mij. De soms wat beduusde reactie laat ik dus lekker voor wat het is. En intussen heb ik de ruimte om rustig aan telkens wat meer steentjes neer te leggen op mijn reis pad. Zo weet ik nog steeds niet waar ik precies allemaal heenga, hoe lang ik weg blijf en hoe dat geld nou precies verdient moet gaan worden. Maar de eerste weekendjes weg zijn geweest en overleefd (ook door Mimi gelukkig). De eerste langere reis staat op de planning en de zomer begint langzaam vorm te krijgen met geboekte festivals en retraites. Precies zoals ik het gepland had dus, haha! Gewoon kijken wat er op mijn pad komt en wat goed voelt en daar ja tegen zeggen, zonder teveel na te denken of dit nu wel verstandig of handig is. En ongeacht de soms wel heel aanwezige angst en onzekerheid in mijn hoofd, of ik toch niet een beter plan moet hebben en of het echt wel goed komt allemaal zo. Die angst is er en mag er ook zijn, maar ik weet dat dit niet mijn hart is dat spreekt. Luisteren hoef ik dus niet. 

Dingen die mij nog meer helpen de afgelopen weken? Ik ben net weer gestart met het schrijven van ochtendpagina’s en het prioriteit geven aan mijn creativiteit, dankzij het boek “The artist way” van Julia Cameron. Lekker elke ochtend al die angstprut in mijn hoofd uitstorten op die 3 pagina’s s’ochtends geeft me al een stuk meer rust en ruimte. Daarnaast luister ik bijna dagelijks naar motiverende podcasts en volg ik mensen die mij inspireren. Elke dag probeer ik mezelf te omringen met deze tools en kies ik ook bewust met wie ik contact heb en met wie ik mijn angsten en onzekerheden omtrent dit avontuur deel. Lieve vrienden en familie in mijn omgeving die me lekker laten ventileren als ik er even niet in geloof. En die enthousiast met me meeleven als ik het weer helemaal zie zitten. Ook een liefdevolle kritische noot of duwtje tegen mijn achterste mag en kan gelukkig. Al kan ik het op dat moment niet altijd direct waarderen. Een dag of 2 later komt de waarde daarvan vanzelf aan het licht en ben ik er toch dankbaar voor. 

De aankomende maand staat in het teken van alles in orde maken voor de eerste langere reis die eind maart van start gaat. Tegen die tijd kom ik weer bij jullie terug met “echte” reisverhalen hoop ik! 

Veel liefs en tot de volgende aflevering!

♡ Kirsten & Mimi.