Enge Momenten en Citrusfruit
Het hele verhaal.
Zo ik dacht dit keer een simpele dag uit het leven van een vanlifer te beschrijven. Wist ik veel dat de dag die ik in gedachten had een heel ander einde kreeg dan ik kon vermoeden. Ik dacht gewoon een dagje te beschrijven met de klusjes die je hebt te doen als je in een camper leeft en hoe een reisdag eruit ziet. Het is dit verhaal geworden.
De eerste regel van een vanlifer.
Als eerste deze nummer 1 regel die ik van een andere vanlifer Diana van Nomad on Wheels geleerd heb:
“Als je geen reden hebt om te verplaatsen dan MOET je blijven”.
En wat is die reden dan? De wc moet geleegd, water moet gevuld, de accu’s moeten opgeladen worden, het dorpje waar je staat begint aan te voelen alsof de gastvrijheid op aan het drogen is. Dat soort dingen. De accu’s en de gastvrijheid voelde als legitieme redenen om het lieve dorpje Preveza te verlaten, waar ik bijna 2 weken met heel veel plezier en dankbaarheid heb mogen staan.
Al 2 weken had ik problemen met mijn accu’s en ik moest daarom af en toe stroom “lenen” bij een van de stroompalen die gelukkig in de haven van Preveza vrij beschikbaar stonden. Helaas bleken mijn accu’s toch echt kapot te zijn en heb ik de dag voor vertrek ondanks dat bijna alle winkels dichtzijn wegens corona, nog 2 lieve mensen van de plaatselijke marine winkel bereid gevonden mij te helpen 2 nieuwe accu’s in Betsy te plaatsen. Eindelijk weer voldoende stroom. Deze moesten nog wel even goed opgeladen worden dus ik dacht voor de laatste keer naar de stroompaal te rijden. Maar helaas had de havenwachter nadat ik en de gezellige Limburgse meiden in de camper naast me de avond ervoor samen aan de stroompaal te hebben gestaan, toch een andere mening over het “lenen” van zijn stroom. De volgende dag waren de palen afgesloten. Geen stroom meer dus. Even voor de goede orde over dat “lenen, ik heb overigens met veel moeite geprobeerd te betalen voor de stroom maar met de beste wil van de wereld wilde dat niet lukken, dus vandaar dat ik de vrije stroompaal die eigenlijk voor de boten van de haven was heb geleend.
De mensen zijn heel vriendelijk en aardig hier. Ze zullen je niet zomaar wegsturen, maar sluiten dan gewoon discreet de voorzieningen af. Dit heb ik ook al eerder gemerkt op een ander plekje. Ook een manier om de grens aan te geven zonder confrontatie. Dus geen stroom of water betekent geen campers meer in je haven. Simpele oplossing natuurlijk. Ook het omslaan van het weer voelde als een teken om verder te trekken.
Herfstweer, Reisweer.
Dus op weg naar de volgende bestemming. Een grotere stad genaamd Patras waar ze hopelijk een goede wasserette hebben, met een slaap stop van 1 nachtje op het midden van de reis. Het herfstige weer maakte het een mooie dag om te reizen. Het omslaan van het weer, want de zomer lijkt nu toch ook wel bijna voorbij te zijn, voelt jammer en fijn tegelijk. Ik ben dankbaar voor de zon en de warmte van de afgelopen tijd en ik hoop dat er nog veel mooie dagen zullen zijn de komende maanden, maar mijn Nederlandse innerlijke systeem is volgens mij toch een beetje ingesteld op herfst en lekker onder een dekentje kruipen met een kop thee en een goed boek terwijl het buiten waait en regent voelt toch ook wel heel fijn. Onderweg bracht de enige radiozender die het leek te doen zonder storen me nog meer in de verstillende herfststemming met stemmige klassieke muziek. En de grijsblauwe kleuren van de lucht en de bergen met hier en daar een echte herfstige goudgele boom tussen al de groene olijfbomen maakte dat gevoel compleet. Gek hoe fijn al die verstilling kan voelen en je kan voeden soms.
Het onverwachte avontuur.
Als vanlifer zijn er een aantal apps die je beste vriend worden als het gaat om het vinden van een goede en veilige slaapplek. Zo had ik er dit keer ook eentje uitgekozen halverwege de reis richting Patras in een klein havenstadje aan de kust. Maar helaas zijn de plekken in de apps niet altijd up to date of betrouwbaar en blijft het elke keer weer een verrassing waar je terechtkomt. Namelijk daar aangekomen leek ik echt in een niemandsland terecht te zijn gekomen. Donker weer en veel wind, lange uitgestorven smalle weggetjes in een uitgestrekt boeren landschap zonder enige gewas op de velden, eindigend in een doods vissersdorpje met een grote grijze berg op de achtergrond en brekende golven vanuit de zee. Voor degene die de film Lemony Snicket kennen en Lake Lachrymose waar Aunt Josephine haar wiebelende huisje op palen pal boven het meer heeft, snapt een beetje hoe deze plek aanvoelde.
Oké….. dit ziet er niet heel veelbelovend uit….toch maar doorrijden naar de camperplek van de app. Om bij de camperplek te komen moest ik een smal boerenweggetje inrijden waar ik van harte hoopte niet te hoeven keren. Aan het einde aangekomen, is de camperplek dicht en loopt de weg dood….. Dat wordt toch omkeren helaas. En met 1 kleine inschattingsfout gleed ik met het rechter achterwiel van Betsy de greppel achter me in en word ik aan de voorkant bijna uit mijn stoel gelanceerd, zo hard gaan we en zo schuin hangt Betsy ineens! Ik ben bijna bang dat wanneer ik uitstap, Betsy omvalt en op haar zij terecht komt. Als ik voorzichtig uitgestapt ben en de boel inspecteer zie ik dat ik haar hier met geen mogelijkheid zelf uit kan krijgen. Er is minstens een tractor nodig om Betsy weer recht op de weg te krijgen, maar waar ga ik die in godsnaam vinden hier?
Scary Moment!
O CRAP! Nu heb ik het echt voor elkaar!
Het is half 5 in de middag, het wordt al binnen een uur donker, alle huizen om me heen zien er leeg en verlaten uit en ik ben alleen in een vreemd land waarvan ik de taal niet spreek en geen idee heb wie ik moet bellen voor hulp. In paniek loop ik zonder gezichtsmasker en zonder telefoon het weiland in, half rennend van huis naar huis, hopend toch nog iemand te vinden, maar alles is verlaten. Ik voel de paniek en de tranen omhoog komen, en toch ook tegelijkertijd een soort berustend gevoel dat het echt wel goed komt uiteindelijk. Deze sensatie vond ik bizar om te ervaren. En terwijl ik voelde dat mijn lijf in paniek en shock stand stond, kon ik er ook met een afstand naar kijken en er de toeschouwer van zijn. Hhmmm, kennelijk heb ik toch wat geleerd van al dat innerlijke emotiewerk en helpt het me nu om niet compleet in de paniek te schieten en toch te kunnen handelen. Na een half uur en 5 huizen verder heb ik eindelijk een huis te pakken waar het lijkt dat er nog iemand woont. En na twee keer op de ramen geklopt te hebben komt er een bejaarde vrouw in pyjama geschokt richting het raam lopen. Met gebaren en tranen probeer ik duidelijk te maken dat ik hulp nodig heb en ook al ziet de dame er geschokt uit, ik voel dat ik bij haar aan het juiste adres ben en dat ze wel weet wat te doen. Een door de wol geverfde kranige boeren dame die wel raad weet met moeilijke situaties. Na een paar momenten van verbijstering besluit ze me te vertrouwen, haalt een gezichtsmasker voor me (want voorzichtigheid is wijs zal ze terecht denken) en wijst op haar auto om samen in te stappen naar dat wat er aan de hand is. Omdat zij alleen Grieks spreekt en ik niet verder kom dat goedendag en dank je wel in het Grieks heeft zij geen idee waarin ze terecht gekomen is. Bij Besty aangekomen kijkt ze me vriendelijk aan, zegt traktér en lacht.
JA een TRACTOR, PRECIES! Die hebben we nodig!
Ze doet een belletje en nog geen 5 minuten later komt er een bejaarde man op een rode tractor aangereden. Ook hij lacht en begint rustig zijn tractor met een ketting aan Betsy te koppelen, onderwijl pratend en lachend met de dame. Ik val nog steeds bijna om van duizeligheid en shock en voel me een beetje bezwaard over mijn staat van duidelijk zichtbare paniek nu ik deze 2 mensen doodgemoedereerd bezig zie. Binnen 2 minuten trekt de man Betsy weer op het rechte pad en is het gedaan met het gevaar. Niks meer aan de hand.
Geld of iets anders willen deze lieve mensen niet. In plaats daarvan moet ik meekomen naar hun huis, krijg ik eten en drinken en heb ik de hele avond met de vrouw Petrilula, haar man Xristos en haar zwager Nicos (de held met de tractor) via google translate geprobeerd een gesprek te voeren. Het was een hele gezellig avond en de gezichtsmaskers waren al snel vergeten. Nicos was ook nog zo vriendelijk om Betsy naar zijn land te brengen waar ik die nacht veilig mocht staan. De volgende dag bij het weggaan kreeg ik natuurlijk nog koekjes en citrusfruit mee. De cake die ik had gebakken als bedankje werd met dank aangenomen en de liefde was voelbaar. Eind goed al goed.
Citrusfruit.
Mensen delen hier trouwens graag hun sinaasappelen, citroenen en mandarijnen. Zoals ik eerder deze week in de Wonder Wednesday had gedeeld heb ik al een grote zak met fruit en walnoten gekregen van een lieve dame in Preveza. En nu net aangekomen op weer een nieuwe plek Diakopto, een uurtje ten oosten van Patras, haalt de eerste dame die aan het wandelen is en die ik aanspreek om te vragen of ik hier mag staan spontaan 2 grote sinaasappels uit haar rugzak en geeft ze aan me, nadat ze me een mooi plekje aangewezen heeft waar ik veilig en fijn kan staan. Mijn mijn vitamine C zit het dus wel goed de komende tijd. En ik voel me veilig en gewenst hier op mijn nieuwe plekje voor de komende dagen. Overigens heb ik Patras overgeslagen omdat het niet veilig voelde daar in de grote stad op verlaten parkeerplaatsen als vrouw alleen. Ik ben blij dat ik naar dat gevoel geluisterd heb en nu weer op een mooi plekje in een rustig en vriendelijk dorpje aan zee sta.
Het leven is wonderlijk, onverwacht avontuurlijk en mooi hier. En ook al voel ik me soms een beetje eenzaam en verloren, ik hoef maar een hand uit te reiken naar buiten en er is hulp, een praatje en citrusfruit aanwezig.
Liefs❤️Mimi en Kirsten.
