Van zon naar sneeuw en katten in hoge bomen
2 maanden later alweer sinds mijn laatste avonturenblog en ineens 2500 kilometer verder! Griekenland was mooi en warm en verwelkomend. De lieve mensen en de gemoedelijke sfeer, ondanks de lockdown waren heel fijn voor mij. Mimi denkt daar iets anders over vrees ik, gezien hij het bijna elke dag aan de stok had met een van de vele zwerfkatten die in grote getale in Griekenland rondlopen. Over het algemeen hele lieve beestjes voor mensen, maar onder elkaar is de tolerantie ver te zoeken. En ondanks de welkome sfeer, een fijne Workaway plek bij de aardige Rita in Kriti Athene en een hele gezellige pre-kerst bij mijn lieve Nederlandse vriendin Sacha en haar Griekse man George in Nea Makri, zijn Mimi en ik doorgereisd naar Frankrijk.
Waarom, ineens zo’n grote reis midden in de lockdown zonder winterbanden of grote voorbereiding? Dat is dus wat er gebeurt als ik mijn hart volg. Niet te verklaren, niet economisch of anderszins heel handig, maar ik ben heel blij dat ik samen met Mimi 24 december weer in de bus gestapt ben en op weg ben gegaan, 7 dagen reizen in, plus nog een nachtje doorhalen op de ferry van Griekenland naar Italië.
Ik voelde namelijk al een aantal weken dat ik echt naar een bos moest en dat dit bos zich niet in Griekenland bevond. Het was een hele rare gewaarwording voor mij om dit zo sterk te voelen en ik wist niet zo goed wat ik er nu mee moest. Gezien de lockdown was tussen regio’s reizen in Griekenland al niet de bedoeling, laat staan naar een ander land. En daarnaast was ik nou niet bepaald voorbereid op rijden in winterweer, zonder winterbanden of sneeuwkettingen, of zelfs maar een winterjas. Ik was van plan geweest om te overwinteren in warmere oorden en daar had ik Betsy dan ook op ingericht en mezelf op aangekleed. Maar ja, dat geeft maar weer aan dat vooraf plannen en de wensen van het hart niet altijd even goed samengaan. Dus toen ik 2 weken voor kerst mijn andere lieve vriendin sprak die een organische boerderij beheert op een hele mooie berg met heel veel bomen in Zuid Frankrijk voelde we eigenlijk allebei direct dat ik naar haar toe moest. Zo kan dat dus ineens besloten worden.
Dus snel sneeuwkettingen besteld en een winterjas geleend van Sacha en net voor het nieuwe jaar ingeluid werd zijn Mimi en ik aangekomen op ons nieuwe plekje, tussen de kippetjes, schaapjes, poezen met 3 schattige kittens en 2 lieve ezels waar mijn vriendin haar boerderij mee deelt. De sneeuwkettingen hebben we gelukkig niet hoeven te gebruiken, maar de winterjas was zeer welkom, gezien we toch een aantal keer sneeuw en vrieskou tegen zijn gekomen onderweg.
Een hele bijzondere plek is dit en dus waar ik, en Mimi hopelijk ook, kennelijk moeten zijn op het moment. De vibraties van dit stukje berg en bos is heel hoog en voelbaar. Er is hier drinkbaar bronwater wat zo vanuit de top de tuin in vloeit en de natuur lijkt te spreken hier. Er is zelfs een heuse heksenkring vlakbij. Sinds we hier zijn loopt alles weer anders. Ik word ontzettend uitgedaagd in mijn controledrang en het goed genoeg willen doen en alles wat hier in zijn eigen tijd en op zijn eigen manier loopt op het ritme van de dieren en de natuur. Daar heb ik dus niet veel in te controleren of te willen. Inzichten en spiegels zijn aan de orde van de dag en gelukkig weet mijn wijze vriendinnetje daar wel raad mee en mag het er allemaal zijn. De tranen die soms zomaar komen, de vreugde om de eerste sneeuw van het seizoen en alle spontane dingen die hier op ons pad komen. En de onverwachte uitdagingen als de kranen vastvriezen terwijl alle dieren drinkwater nodig hebben, de tuin lijkt te overstromen door het bergwater dat naar beneden stroomt of er ineens een schaap ontsnapt, waar de ezels zich tegoed aan willen doen.
Ik hoop dat mimi en ik een aantal weken en misschien zelfs een paar maanden mogen blijven om deze plek in zijn geheel te ervaren en de wijsheid van deze plek in ons op te nemen.
En hoe verloopt het Mimi dan tot nu toe? Nou die loopt zo zijn eigen pad hier en komt ook zijn uitdagingen tegen. Er zijn hier alleen maar poezen aanwezig dus hij heeft even geen last van dominante vechtlustige katers, maar de kippen hier zijn wel een beetje eng en dan lopen er nog herten, zwijnen, vossen, hermelijnen en nog veel meer wilde dieren rond. Afgelopen vrijdagnacht is hij dan waarschijnlijk ook opgejaagd door een hermelijn of een soortgelijk dier en is hij een boom van misschien wel 10 meter hoog ingeschoten. In de vrieskou is Mimi 2 nachten zoek geweest, alvorens ik hem zondagochtend eindelijk gevonden had, hoog in de boom. Arme Mimi, miauwend, verkleumd en bang, niet meer naar beneden durvend. Uiteindelijk hebben we met hulp van hele vriendelijke buren de boom om moeten zagen om Mimi er veilig uit te krijgen. En op een tand door zijn lip na heeft hij het er helemaal heel vanaf gebracht. Wat een avontuur! Mimi krijgt dus tijdens deze reis zo zijn eigen uitdagingen zeker op zijn bordje. En toch blijft hij telkens zijn weg terug vinden naar de camper en ligt hij nog elke dag tevreden bij mij op schoot.
Deze reis maken we echt samen en het gemis in mijn hart wat ik voelde toen ik hem niet kon vinden die 2 dagen, maakte dit feit heel duidelijk voor mij. De connectie tussen Mimi en mij is zo sterk dat zelf een 10 meter hoge boom ons niet kan scheiden. Samen mogen we groeien en leren en ervaren en daar ben ik heel dankbaar voor en ik hoop Mimi ook.
Liefs ♥︎ Kirsten.
