Wat is er echt mogen zijn?
De vorige nacht...
Wat is er echt mogen zijn? Hoe voelt dat? Ik vroeg me dat net af terwijl ik wakker lig om 3 uur snachts, iets missend en tegelijkertijd verstandelijk wetend dat ik niks buiten mezelf nodig heb om compleet te zijn. Ik voelde eerst een moment van verdriet over het missen van een romantische relatie in mijn leven. Vervolgens kwam de gedachte bij me op dat dat voor mij misschien wel nooit komt en dat dat mijn les is in dit leven, nog een moment van verdriet. En misschien komt het wel op mijn pad, wie zal het zeggen, ik kan het niet voorspellen en dat hoort ook bij het avontuur van het leven natuurlijk. En de les die ik mag leren, welke is dat dan? Dat ik niet hoef te voldoen aan een ideaalbeeld om geaccepteerd te worden door de patriarchale gevestigde orde, als heteroseksueel geaarde vrouw.
Ik kan me voorstellen dat deze link voor LGBTQ mensen anders voelt, maar voor mij zijn die 2 dingen, (geaccepteerd worden in een romantische relatie en het patriarchaat wat nog steeds leidend is voor nu), met elkaar verbonden. Raar misschien, maar dat is wat ik kennelijk meegekregen hebben in dit leven als vrouw en in andere levens, of door de familiegeneraties voor mij. Zegt het niet hebben van een relatie, het juiste figuur, of de juiste karaktertrekken iets over mijn waarde? Uit angst voel ik van wel, maar gelukkig voel ik daar diep van binnen ook het antwoord, “DIT IS NIET WAAR”. En toch is wel confronterend om die oude conditioneringen te voelen. Het gevoel te hebben dat het één niet kan bestaan zonder het ander. Deze manier van angstdenken is een oude conditionering van het moeten overleven in een oud machtssysteem als vrouw voel ik, en ik denk dat ik daar zeker niet de enige in ben. Het verklaart ook een hoop van de concurrentiestrijd onder vrouwen onderling waar ik ook heel verdrietig van kan worden soms.
Gelukkig is dit niet de waarheid en sluiten die 2 dingen elkaar helemaal niet uit. Sterker nog het vult elkaar alleen maar aan. Ik mag me volledig vanuit mezelf compleet voelen met al mijn schaduw en zonnige kanten én door dat uit te stralen aantrekken waar mijn hart behoefte aan heeft als aanvulling, niet als opvulling. Het mag mij voeden maar ik hoef nooit opgevuld te worden want ik ben al heel van én met mezelf.
Ik opende mijn gordijnen om naar de sterren te kunnen kijken voor een gevoel van rust en eenheid. En daar was juist een vallende ster precies op het moment dat ik dacht en voelde, ik ben genoeg zoals ik ben.
Ik hoef niet meer, beter en groter. Als ik niks meer presteer in mijn leven anders dan alleen maar ademen is dat al helemaal voldoende en oké. Ik hoef geen invloedrijk, belangrijk persoon te zijn of grote prestaties te leveren om ertoe te doen. Ik mag gewoon zijn. Het feit dat ik besta is mijn grootste prestatie in dit leven, de rest is extra. Dat is leven in de gift voor mij. Het leven is waarlijk een gift voel ik als ik daar bewust bij stil sta.
Ik heb geen ambitie merk ik, als het aankomt op een carrièrepad, of een 5 jarenplan, of dat soort dingen. Nooit echt gehad ook trouwens. Wat me vaak het gevoel gaf een stuurloos en minder waardevol of doelgericht wezen te zijn, want je moet toch plannen hebben en doelen stellen in het leven, wil je mee kunnen draaien in deze wereld! Maar zodra ik wel met businessplannen en een uitgedacht en gepland levenspad aan de slag ging, of probeerde mijn romantische levenspad te sturen of te plannen, dan werkte dat nooit voor mij, juist averechts zou ik zeggen.
Nu voel ik dat dat in essentie dus gewoon klopt, dat idee dat ik geen ambitie hoef te hebben op welk vlak dan ook. Want ik heb al bereikt wat mag in dit leven en dat is simpelweg bestaan. Ik denk dat ik dat al voel sinds mijn vroege jeugd en dat ik daarom moeite had met opgroeien, volwassen worden met al zijn verwachtingen en ambities van dien. Dat is niet waar de gift van het leven om gaat voor mij. De vallende ster en de mooie sterrenhemel bevestigde dat voor mij vannacht. Dank u wel universum❤️
Liefs ♥︎Kirsten.
