Van wie moeten we nu eigenlijk?

Dus dit is weer mijn eerste echte schrijfmoment sinds een lange tijd. Ik heb echt even een tijd in de weerstand gezeten naar ook maar iets te moeten schrijven. Want van wie moeten we nu eigenlijk überhaupt iets doen? Wie bepaalt dat en waarom moet ik daar aan gehoorzamen als ik het zelf niet voel op dat moment? 

Ik hoor Bob Marley uit de speaker van de buurcamper komen. “Get up stand up. Don’t give up the fight”. Maar welk gevecht vechten we nu eigenlijk? 

Voor mij is het een gevecht met mezelf en een gevecht met het systeem, of het spel waar de hele mensheid in gevangen lijkt te zitten. Ik merk dat het gevecht zich steeds meer verplaatst van vechten tegen mezelf en twijfelen aan mezelf, naar weten dat wat ik voel en waarneem juist en waar is voor mij en dan maar vechten tegen de buitenwereld. Maar ook dat gevecht, als je het zo wil noemen wordt niet perse minder, wel steeds vredelievender.

ZIJNsactivisme noem ik het. 

Het Protest van het ZIJN.

Ik ben stil geweest de afgelopen maanden. Ik wist niet waar ik over moest schrijven. Er gebeurde van buiten voor mijn gevoel niet zoveel, of in ieder geval niks spannends of leuks om over te schrijven. En ja, ik moet toch wel echt iets leuks of interessants te melden hebben want anders slaat het ook nergens op. En alleen maar schrijven over alle praktische en bureaucratische regeldingen en obstakels van de afgelopen maanden, daar wordt ook niemand echt blij van denk ik. Ik niet ieder geval, haha! 

Op mijn innerlijke reis gebeurde er en gebeurt er nog steeds zoveel dat ik vaak niet eens weet het te vatten voor mezelf, laat staan het onder woorden te brengen naar buiten. En elke handeling om dit te doen, zoals het hier opschrijven en delen met jullie brengt me alweer van ZIJN naar DOEN. Dat DOEN of het gevoel hebben toch te moeten doen, toch te delen en te laten zien waar ik mee bezig ben, mezelf profileren en te verdedigen dat wat ik aan het doen ben in mijn campertje echt wel productief en waardevol is, haalde me direct weer uit het ZIJNsgevoel. En dat ZIJNsgevoel is nu juist waar ik mijn heling vind. Waar ik mijn hoofd en gedachten even kan laten voor wat het is en mijn hart kan voelen. Mij één kan voelen met de natuur. De zon en wind op mijn huid kan voelen en alle mooie kleuren en vormen in de natuur echt kan zien en tot me kan nemen. Dan is alles wat zich in mijn hoofd afspeelt, voornamelijk angst en controlegedoe, ineens niet meer de overheersende factor maar kan ik met mildheid, vertrouwen en moederlijke wijsheid en humor naar mezelf kijken. Echte compassie voelen en van daaruit weer ruimte ervaren voor de volgende stap op mijn weg. 

De zon schijnt en de rivier waar ik nu aan sta met Betsy Bus stroomt onstuimig en toch met focus en vertrouwen dat het weet waar het heen gaat. Even een moment van harde stroming, om na een halve minuut weer terug te keren naar rust en zachte flow. Net als emoties eigenlijk. De rivier staat voor de flow van emoties en de zon staat voor het compassievolle licht wat ik mag laten schijnen op de gedachten, opvattingen en oordelen waar ik aan vasthoud nadat de de rivier allang weer van onstuimig teruggekeerd is naar de flow van ZIJN. Met andere woorden de emotie die alleen maar in het moment leeft en niet langer dan een minuut of een paar minuten aanwezig is. De kunst en de heling van het ZIJN dus, in het moment, zonder oordeel met alles wat er is. Zelfliefde en non-conformisme naar de wereld buiten mij. Dat is wel ongeveer waar ik mee bezig ben de laatste maanden en waarvan ik voel dat ik het nu hier wel een stukje kan delen, zonder direct weer uit die ZIJNsenergie te verdwijnen. 

Ik breng mijn handen voor mijn gezicht en druk ze zacht en liefdevol tegen me aan. Ik ruik de kokosolie met de druppels essentiële rozenolie in mijn handpalmen en geniet van de geur, de zachtheid en de warme aanraking. 

Vanochtend heb ik na een lange tijd weer eens yoga gedaan in de buitenlucht. Op een heel mooi plekje aan het water vlakbij de koeien die hier vredelievend en vrij rondlopen. Ik zie zachte zaadpluizen voorbij zweven en de glinsterende flakkering van insectenvleugels aan de andere kan van het water. De ganzen die luid snaterend overvliegen naar nog mooiere plekken. Ook de snelweg waar dit kleine paradijsje aan gelegen ligt hoor ik en ook dat mag er zijn. 

Schoonheid en Schaduw in Balans. 

Tijdens het schrijven luister ik naar een prachtig muziekstuk gecomponeerd en uitgevoerd door de bijzonder getalenteerde en liefdevolle Eline Bierling, genaamd Ascension. En dat is zo passend bij de reis die ik en zoveel anderen met mij aan het maken zijn op dit moment. De ascensie van het individu in balans met de collectieve ascensie van onze tijd richting een meer vrije en liefdevolle staat van ZIJN. Dit klinkt misschien raar in deze tijd van polarisatie en restricties op onze vrijheid vanwege het virus, maar toch is dat wel waar we heen bewegen voor mijn gevoel. 

We zitten nu in de bottleneck, of het geboortekanaal en voelen de chaos en de druk op zijn zwaarst, om vervolgens uit die tunnel te schieten de weidse lichtheid in. Opnieuw geboren in een ruimte met ongekende mogelijkheden en liefde. 

En wat blijft er dan nog over van die ultra menselijke 3D drang om maar te moeten en onszelf te bewijzen naar onze soortgenoten uit angst buiten de groep te vallen en te sterven? Niet veel als je het mij vraagt. Want in die nieuwe liefdevollere 5D wereld kunnen we ons echt bewust zijn van onze immense waarde als ZIJNswezens, doordat we alleen al bestaan. 

Zielskracht gegoten in een menselijk reispak. 

Dan valt al dat moeten en doen vanzelf weg en mogen we genieten van onze essentie, namelijk onvoorwaardelijke liefde en verwondering. Dan mogen we het leven vieren en zingen en dansen op aarde, om haar zo te helpen haar bijzondere en liefdevolle vibratie nog verder te verhogen. 

Reis jij met mij mee? 

PS: de komende dagen mag ik eindelijk mijn eerste festival van dit seizoen meemaken, wel met corona restricties natuurlijk, maar nog steeds met heel veel liefde en ZIJNsenergie (Eigentijdse Jongeren Zomerfestival). En daarna door naar Het Grote Fijne Zomerfestijn op camping De Ottermeerhoeve. En dan echt de grens over naar Italië voor het Naked Retreat, om vervolgens hopelijk verder te trekken door Zuid Europa. Dus de komende maanden krijgt mijn uiterlijke reis ook wat meer kleur🌈💕