Van connectie en knuffels naar stilte en mondkapjes
Van zelfontwikkelingssnelkookpan en knuffels naar stilte en mondkapjes.
Vanavond is mijn laatste avond in het mooie historische stadje Anagni net een uurtje rijden ten zuiden van Rome. Voordat ik doorreis verder naar het zuiden van Italië om een vriend daar te bezoeken. Er zijn hele mooie karakteristieke straatjes en veel knuffelige katten en heerlijk ijs hier. Ik heb genoten van de natuur rond het stadje en het ronddwalen door de steegjes en straatjes.
Naked the Retreat
Morgen precies 1 maand geleden reden mijn vriendin Lonneke en ik weg uit Nederland. Zij voor de retraite en gathering in Italië waar we samen heen gingen en ik voor onbepaalde tijd op doorreis na ons avontuur samen. Onderweg hebben we in Duitsland nog het vrolijke duo Dara & Simon opgepikt die de retraite genaamd Naked zouden geven, gevolgd door een Gathering met mensen die al eerder naar een retraite waren geweest voorgaande jaren. Na bijna 2 weken van retraite en nog een mooie week gathering erachteraan en in een snelkookpan van workshops, zelfontwikkeling, knuffels en liefde te hebben gezeten is de overgang behoorlijk groot. Van samen reizen en constant 25 andere mensen dicht om me heen, ben ik direct doorgereden naar het overweldigend drukke maar mooi Rome. En vervolgens door naar nu alleen met Mimi op een rustige camperplek aan de rand van dit rustige historische stadje, waar ik samen met een paar gepensioneerde Nederlanders, Duitsers en Italianen het asfalt deel. De rust is fijn maar ik ook uitdagend op momenten.
Je moet er wat voor over hebben
De vaste structuur van de laatste weken en de connectie zo dicht om me heen mis ik wel en nu komt het erop aan door te zetten wat ik meegenomen heb van de retraite. Namelijk een ochtendpractice van ochtenpagina’s schrijven en lichaamswerk. Dat eerste is nog niet zo’n probleem in de privacy van mijn fijne huisje op wielen, maar dat lichaamswerk is een ander verhaal. Dit houdt namelijk onder andere veel zuchtend ademen en schudden met je lichaam in. Wie bekend is met het dynamische werk van Osho waar veel van Dara & Simon ‘s oefeningen op gebaseerd zijn weet dat dit niet iets is wat je even zomaar buiten op straat doet. Maar ja, in de bus is er niet voldoende ruimte dus ben ik toch maar buiten naast Betsy Bus gaan staan om te schudden, zuchten en een lachmeditatie te doen. Die lachmeditatie ging eigenlijk vanzelf zodra ik me bedacht hoe belachelijk ik erbij stond zo buiten waar iedereen me kon zien, haha! En op een paar opmerkelijke blikken na ging het eigenlijk best goed allemaal en voelde ik me blij en trots op mezelf dat ik het toch gedaan heb.
Van mezelf houden is onder andere mezelf zijn en laten zien zonder pardon. Of het nu praktisch handig of gemakkelijk is of niet. Bewust zijn van mijn lichaam en door emoties heen bewegen is belangrijk voor mij en helpt me comfortabel met mezelf te zijn en daar hoort nu eenmaal schudden en zuchten in het openbaar bij voor iemand die in een camper woont. Want het concept Naked van Dara & Simon staat voor transparantie en compleet jezelf durven laten zien en van jezelf houden. En wie weet als ik dit vaker doe dat er nog wel eens spontaan mensen met me mee gaan doen. Je weet maar nooit.
Mondkapjesverdriet
Dat stuk van de integratie van de afgelopen weken lukt me dus aardig, op wat weerstand en onzekerheid na hier en daar. Wat ik lastiger vind is om connectie te maken met de mensen hier. Ik merk nu pas hoe alleen ik eigenlijk ben, zonder goede reisvriendin naast me in een land waar ik de taal niet spreek. En dan zijn er nog de mondkapjes. Deze helpen mij ook niet om me met mijn toch al zachte stem verstaanbaar te maken, naast de taal barrière . Maar wat ik eigenlijk nog vervelender vind is het feit dat ik niet meer vriendelijk naar de mensen kan glimlachen en op die manier contact kan maken. Natuurlijk begrijp ik waarom de mondkapjes er zijn en respecteer ik de regels van het land, al zijn mijn eigen ideeën hierover misschien anders, maar het raakt me toch. Vooral als ik zie hoe normaal het al geworden is. Zo normaal zelfs dat het lijkt of mensen niet eens meer door hebben dat ze een mondkapjes dragen. Ik zie mensen vrolijk selfies nemen, of met de hele familie voor die mooie fontein snel een leuke foto schieten en het lijkt alsof ze niet eens meer doorhebben dat de helft van hun gezicht bedekt is en niet meedoet in de vreugde van het moment. Ik merk dat ik me er verdrietig van voelde worden toen ik dit zag. Wat als deze mensen later terugkijken op deze foto’s en zichzelf misschien helemaal niet meer herkennen?
Naast de connectie de we met elkaar mislopen ben ik bang dat we straks ook de connectie met onszelf verliezen als we half bedekt door het leven gaan. Want het is misschien maar een mondkapje, maar dit soort dingen hebben helaas de neiging om zich als energetisch onkruid in ons systeem te nestelen en meer te bedekken dan goed voor ons is. Ik hoop echt van harte dat ik het mis heb en dat mensen alsnog hun mooie glimlach op de foto’s kunnen zien en voelen, ook al blijven ze nu bedekt onder de mondkapjes. En ik hoop dat we snel weer volledig transparante foto’s mogen maken en volledig aanwezig mogen leven. Laat deze bedekking ons alsjeblieft niet nog verder uit contact brengen maar laten we het als een uitdaging zien om juist meer transparant te communiceren en te leven. Want door alles te laten zien, de zonnige en de schaduwkanten van het leven, kan het licht overal schijnen en warmte en heling brengen.
En als dat betekent dat ik af en toe buiten op een parkeerterrein moet schudden en zuchten met een mondkapje op, dan is dat iets wat ik er zeker voor over heb.
